Sunday, October 3, 2010

အေတာင္ေညာင္းတဲ႔ ငွက္( အံ့ေမာင္)













ငန္းတစ္အုပ္ဟာ ေအးတဲ႔ေဒသကေနျပီး ပူေႏြးတဲ႔တိုင္းျပည္ေတြရွိရာဆီ ပ်ံေနၾကသတဲ႔။ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးေပၚမွာ ပ်ံၾကရတာ။တစ္ေန႕နဲ႔ တစ္ည ေနာက္တစ္ေန႕နဲ႕ေနာက္တစ္ည မရပ္မနားပ်ံၾကသတဲ႔။
ထက္ေကာင္းကင္မွာ လမင္းၾကီးက ျပည္႔ျပည္႔ ၀န္း၀န္းသာေနတယ္။ ေအာက္မွာေတာ႔ပင္လယ္ေရျပင္ျပာ။
ငန္းေတြဟာ ေတာင္ပံခတ္ရတာ ေညာင္းလွျပီ။ ဒါေပမယ္႔မနားဘူး။ ဆက္ပ်ံေနတာပဲ။ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ငန္းၾကီးေတြက ေရွ႕ကပ်ံတယ္။ ေပ်ာ႔တဲ႔ငန္းငယ္ေတြက ေနာက္ကလိုက္ၾကတယ္။
ငန္းငယ္တစ္ေကာင္ဟာ အုပ္ရဲ႕ေနာက္စြန္းကပ်ံလာတယ္။ အားကုန္လွျပီ။ ေတာင္ပံကို ဆက္ခတ္ေနရေသးေပမယ ္႔ပ်ံနိဳင္အားမရွိေတာ႔ဘူး။အဲဒီေတာ႔ ခတ္အားေလ်ာ႔ျပီးေတာ႔ ေအာက္ကို တေရြ႕ေရြ႕က်လာတယ္။ ေရျပင္နဲ႕နီးနီးလာျပီ။ ေရွ႕က ငန္းေတြကေတာ႔ဆက္ပ်ံေနတာပဲ။ တျဖည္းျဖည္းမွုန္မွုန္သြားျပီး လေရာင္မွာ အျဖဴ စက္ကေလးေတြပဲ က်န္ေတာ႔သတဲ႔။
ငန္းငယ္ကေတာ႔ ေရျပင္ေပၚက်သြားတယ္။သူ႕ေတာင္ပံေတြကိုလဲရုပ္လိုက္ျပီ။ ပင္လယ္ေရကသူ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ေတးသံက်ဴးလို႕ သူ႕ကို တျငိမ္႔ျငိမ္႔လွဳပ္လႊဲေပးေနတယ္။ ငန္းအုပ္ၾကီးကေတာ ႔အခုဆိုယင္ လေရာင္၀င္းတ ဲ႔ဲ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ အျဖဴမွ်င္မွုန္မွုန္ေမွးေမွးကေလးသာ ရွိေတာ႔သတဲ႔။ ျငိမ္တိတ္ေနတဲ႔ည၀န္းက်င္မွာ ငန္းေတြရဲ႕ေတာင္ပံခတ္သံကို သဲ႔သဲ႔ ၾကားရသတဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔အားလံုးေပ်ာက္သြားေရာ။
ငန္းငယ္ဟာ သူ႕လည္တံရွည္ၾကီးကို ေကြးျပီး မ်က္လံုးကို ေမွးမွိတ္ထားလိုက္တယ္။တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္ဘူး။ ပင္လယ္ေရလိွဳင္း တျငိမ္႔ျငိမ္႔လွဳပ္သေလာက္သာ သူဟာနိုမ္႔ခ်ည္ ျမင္႔ခ်ည္ျဖစ္ေနတယ္။ လင္းခါနီးက်ေတာ႔ ေလေျပကေလးေသြးလာလို႕ လိွဳင္းအိကေလးေတြၾကြလာတယ္။ ငန္းငယ္ရဲ႕ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ရင္အုံဆီကို ေရမွဳံေရမႊားကေလးေတြ စဥ္လို႕။ ငန္းကေလးဟာ မ်က္စိဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ အေရွ႕ေကာင္းကင္ၾကီးလဲ နီရဲေနျပီ။ ဖိုးလမင္း နဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြလည္း အေရာင္ေဖ်ာ႔သြားၾကျပီ။ ငန္းငယ္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မွဳတ္ထုတ္လိုက္ျပီး သူ႔လည္တိုင္ကိုညြတ္ေကြး ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ေတာင္ပံကိုတစ္ခ်က္နွစ္ခ်က္ခတ္ျပီး ေရျပင္ေပၚကၾကြလိုက္တယ္။ ေတာင္ပံတစ္ခ်က္ခတ္တိုင္း ေတာင္ပံစြန္းနဲ႔ ေရျပင္နဲ႔ သြားေတြ႔ၾကတယ္။ သူဟာပ်ံတက္ျပီ။ အျမင္႔ၾကီးေရာက္သြားပါျပီ။ ေရျပင္ၾကီးဟာလဲ ေအာက္အေ၀းၾကီးမွာ က်န္ရစ္ေတာ႔တယ္။
ငန္းငယ္ဟာ ပူေႏြးတဲ႔တိုင္းျပည္ေတြရွိရာဘက္ဆီကိုပ်ံျပီ။ သူ႔အေဖာ္ေတြ ပ်ံသန္းခဲ႔တဲ႔လမ္းအတိုင္း ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ေရျပင္ၾကီးကို ေက်ာ္ျပီးပ်ံျပီ။

LEV TOLSTOI ' S "THE SWANS" က ို္အံ့ေမာင္ ျပန္ဆိုသည္။


" THE SWANS "
A flock of swans were flying from the cold regions to lands that were warm.They were flying over the sea, flying a day and a night, and another day and a night over the waters, without ever resting. A full moon hung in the sky over them and below they saw the blue of the sea. All were tired flapping their wings, but they flew on, never pausing.The strong old swans flew in the lead, followed by the younger and the weaker. One young swan flew just behind the flock. His strength was ebbing. Though still winging on, he could not fly any farther. Lowering his wings then, he glided downwards, closer and closer to the water, while his mates flew on until they were but fading spots of white in the moon light.
The young swan sank to the water and folded his wings.The sea rustled all around, rocking him gently. The flock now was only a dim strip of white of the moonlit sky.In the stillness he could yet hear the whirring of their wings.
When they were gone, he arched his neck back and closed his eyes. He did not stir , rising and falling only with the large folds of the sea.A light wind rippled the surface just before dawn, and spray splashed his white breast. He opened his eyes and saw the sky red in the East. The Moon and stars had grown dimmer. The swan sighed, arched his neck, flapped his wings and rose, touching the water with their tips at every stroke. He flew higher and higher ; and when the water was far below,he sped forward where the warm lands lay, crossing the silent waters over which his mates had flown.

( Leo Tolstoy )LEV TOLSTOI
ပံုကို http://www.lrgcoaching.com/ မွ ယူပါသည္။

2 comments:

  1. ေအးေလ..
    ေညာင္းမွေတာ့ ခဏနားရေတာ့မွာေပါ့..။
    နားခြင့္မရွိတဲ့ ငန္းေတြလည္းရွိပါေသးတယ္ေလ..။

    ReplyDelete
  2. ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ထပ်ံသြားလုိ႕.. က်န္ေနခဲ႕ရင္စိတ္မေကာငး္ၿဖစ္ရမွာ.

    ReplyDelete